De pandemie had alles op zijn kop gezet: familieleden mochten niet meer op bezoek en strikte veiligheidsmaatregelen bepaalden de dagelijkse gang van zaken. Overal hing de dreiging van het virus in de lucht. De bewoners voelden zich eenzamer dan ooit en ook voor Anita en haar collega’s werd de druk steeds hoger. Toch gaf Anita niet op. Ondanks de stress en vermoeidheid bleef ze haar werk met liefde en toewijding doen. Ze nam de tijd voor een praatje, schonk extra aandacht aan bewoners die het moeilijk hadden en probeerde met een glimlach troost te bieden waar ze kon. 

Op een avond, na een lange en intense dienst, hoorden Anita en haar collega’s plotseling geluid van buiten. Verrast liepen ze naar het raam en keken naar buiten. Tot hun verbazing zagen ze een groep omwonenden voor het verpleeghuis staan, klappend en juichend. Sommigen hielden spandoeken omhoog met woorden van dankbaarheid, anderen zwaaiden enthousiast. Anita voelde een warme gloed van erkenning door zich heen stromen. Het was maar een simpel gebaar, een paar minuten applaus. Maar dat simpele applaus gaf haar de kracht die ze nodig had om er de volgende dag weer tegenaan te kunnen gaan.

Toen ik het applaus buiten hoorde, voelde ik voor het eerst dat mensen écht zagen hoe zwaar het was. Dat gaf me weer energie om er ook de volgende dag weer te kunnen zijn voor mijn bewoners.