Karin is coördinator leren en ontwikkelen in een zorgorganisatie. In haar werk merkt ze dat sommige collega’s de zorg vooral als een takenlijst benaderen en weinig ruimte voelen om bewoners écht te leren kennen. Met een aanbod van verschillende trainingen wil ze medewerkers leren om anders te kijken: niet alleen naar wat iemand nodig heeft, maar ook naar wat iemand blij maakt. Op sommige afdelingen slaat het aan. Een aantal collega’s experimenteert met nieuwe werkwijzen en neemt meer tijd om met bewoners in gesprek te gaan. Ze merken dat kleine veranderingen, zoals een bewoner zelf laten kiezen hoe laat hij opstaat, of aandacht besteden aan persoonlijke voorkeuren bij maaltijden, een groot verschil maken in welzijn en sfeer.

Maar op veel andere plekken blijft alles bij het oude. Deelnemers aan de training zijn enthousiast, maar eenmaal terug in de hectiek van de werkvloer vallen ze vaak terug in oude routines. Collega’s die niet bij de training waren, zien de noodzaak niet of vinden het te veel gedoe.

Karin vraagt zich af hoe zij ervoor kan zorgen dat deze veranderingen niet alleen bij een paar enthousiastelingen blijven hangen. Hoe kan ze de beweging groter kan maken, zonder dat het voor haar collega's voelt als ‘extra werk’. En hoe zorg zij ervoor dat de verandering beklijft in de organisatie, zodat het niet steeds opnieuw van de grond getild hoeft te worden.

Hoe zorg ik ervoor dat deze veranderingen echt een beweging worden waar de hele organisatie in meegaat?